《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
我始终认为法国🇫🇷人还是拍罪案题材有一套，至于其他的类型，的确水准一般。
画风真的很赞，其中也有很多让我还没想明白的地方，还会再看的。
前面也太好笑了吧？！那个小孩学爸爸觉得钱能搞定一切，带着暗恋女生的狗跑出去赚钱还特别喜滋滋的要把钱给对方，哈哈哈哈哈哈哈可爱！
表现疫情之下各色人等的生活，比一味煽情要好的太多。
小女孩与小男孩这对好可爱啊
“我好累，好想回到以前。”“我也是，亲爱的，做梦都想。”qwq
寂寞的黑夜里，无边的世界，总会有一线曙光为你而折射，慢慢的忘记过去。
结尾有点莫名其妙 故事压缩的太猛了 但是画风动画超好看。experimental的部分还是成功的
疫情期间的微缩场景，结局有小小的遗憾，但整体还是大团圆的走向。神经紧张的插画家，隔离会火的健身教练，科学怪人科学家，全场最可爱Lily，有工作日常，有熟悉的职场人际，有小阁楼里的局促和无奈。在某一个点有所反转，健身教练狂吃奶油，幕后孕妇突然涨粉，跋扈的有钱人反思自己的错误，神经质的被害妄想开始理解家人，但是这个点有点突然，神经质把妻子赶到门外过夜真的很过分啊，然后突然就能理解了，节奏感觉有点快。但整体还是会有一点小温暖。
果然漫威的风格就是没有固定风格，无论轻松搞笑还是恐怖血腥都拿捏得很到位。
被好看的海报骗进来的。。。这整个一出春晚小品的感觉= =比小品还难看= =||||让法国人民拍主旋律命题作文看来是不太行= =
私以为算是非常不错的疫情片了，诙谐幽默，疫情限制了出行，却也让我们反思家庭关系、反思面对面社交。居家办公的烦恼深有体会，做核酸那个镜头，仿佛把我的天灵盖也捅没了，都太真实了……希望导演对于影子的运用，太美好了，院子里红蓝白旗子的配色很法兰西。最后讨论死亡与新生，虽然早猜到可能是这样的结局，但还是有被感动到。
太无聊了，疫情造成的隔离作为一个大前提，没有做任何深挖，呼唤爱与真善美，可惜都不走心，喊喊得了
那个防疫过度的男人做了很多我内心的小人做过的事情
讲述隔离期间邻里关系的法式小品片，神经衰弱的丈夫、粗鲁自大的业主、不择手段的医生，面对疫情有人紧张过度也有人不以为意，但限制外出的生活让他们不得不成天面对彼此，由此引发了一系列叫人啼笑皆非的趣事；以小角度切入大灾难是相对轻松简单的处理方式，比起《援助》的压抑看起来也舒心得多，结尾的一点悲情恰到好处，欢声笑语之外，有些事情确实发生了，而留下来的人还要互相扶持着走下去。
温馨的法式小品。有点意思却也只有这点意思了。
疫情下的一群浩呆, 格局小到簡直就是bottle episode, 劇本精妙之處就是每個人都讓人想呼他一巴掌, 但溫情反轉還是挺喜歡的畢竟在這個境況還是要多點愛
但是就是很高级啊这设定和画风
还是会想起去年的春天，住在森林旁边隔离的日子。对面楼的女孩总在阳光很好的时候穿着睡衣坐在阳台上看书。准时躺在床上煞有介事地听马克龙讲话，“nous sommes en guerre.” 总是睡过头才打开网课的链接。每天晚上八点大家都出来为医生、护士鼓掌，后来掌声逐渐稀疏，疫情也反反复复，搬新家后某个宵禁的夜晚听到街道上传来我心永恒的歌声。和很多人一样，我觉得我的人生彻底被疫情改变了一部分，2020年的第一天出门坐在公交车上看着电子显示屏上的日期觉得陌生又新奇，可这不是我们期待的2020s。比电影更荒唐只有我们正身处的现实。
这人间如果再少了人情味儿，那真的没什么活头了。新冠虽然跟流感差不多的病死率，但死去的每一个人不是一个数字，而是实实在在存在过的与我们相同的一条条生命。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
